Henricus Rol: Illustrator voor de Verkadealbums en alleskunner. Deel 5#
Zijn ervaring met het maken van kopieën van oude meesters heeft Henricus geholpen een goed restaurateur te worden, dat traject volgde hij ook met zijn leerling-restaurateurs. Hij restaureerde o.a. voor musea, zowel oude meesters als schilders van later datum.
Henricus Rol werkende aan restauraties#
Voor het Aartsbisschoppelijk Museum in Utrecht (nu Museum Catharijneconvent) heeft hij bijna alles gerestaureerd. Door een kapotte thermostaat was de luchtvochtigheid niet in orde. Ze hadden een depot met middeleeuwse triptieken die daardoor allemaal gebladderd waren. Dat was een hels karwei, met was en strijkbout bladders vastgezet en dan ging de verf ernaast weer los. Hij plakte ook cellotape op zo’n schilderij en trok dat er in één keer weer vanaf, zodat de bladders op de cellotape zaten en hij precies wist waar ze terug moesten. Heel voorzichtig werden de bladders dan weer teruggeplaatst en hars met een injectienaald ingespoten. Iedereen zat er bij te ijzen, dat ‘ie dat in één keer los durfde te trekken.
Om te vernissen mocht het niet stoffig zijn. Men legde 4 tot 5 schilderijen op schragen. De schilderijen werden tegelijk gevernist. Er werd hem ook weleens een schilderij aangeboden om te restaureren en dan ontdekte Henricus dat een signatuur overgeschilderd was en dat er dus sprake was van een falsificatie.
Henricus Rol Regenzomer (1985).#
Henricus was een warm en sociaal voelend mens. Er kwamen veel vrienden en kennissen over de vloer. Hij speelde viool en musiceerde samen met zijn vrouw, die een goede zangeres en pianiste was. Hij had humor, vertelde vaak mopjes en haalde grappen uit.
Eens maakte hij een portret in olieverf van iemand met een kaal hoofd, waarvan hij wist, dat deze man een keer een zoen van een vrouw op zijn kale hoofd had gekregen en de lippenstiftafdruk op zijn hoofd stond. Henricus heeft toen als grap met waterverf lippen op het hoofd geschilderd. De familie van de man was geschokt. Henricus verwijderde snel weer de lippen met de meegebrachte spons.
Men deed vaker een beroep op hem. Zo hielp hij de plaatselijke hockeyclub het benodigde bedrag voor een kunstgrasveld bij elkaar te krijgen. Ze kregen van hem twee schilderijen, ‘Voorjaar’ en ‘Regenzomer’, waarvan tweemaal 50 litho’s zijn gemaakt om te verkopen.
Henricus Rol door zijn zoon Hanno.#
En in het dorp was een baggeraar die financieel in de problemen kwam, omdat hij nergens geld kon lenen. Henricus verstrekte hem een lening. De omgeving verklaarde Henricus voor gek. De baggeraar werkte bij Henricus in de tuin en heeft zo de lening netjes terugbetaald.
In 1992 exposeerde Henricus voor het laatst samen met het werk van zijn vader en zijn zoon Hanno in museum Swaensteyn in Voorburg. Hanno schilderde al jong, vaak samen met zijn vader en grootvader en heeft veel van hen geleerd. Hij ontwikkelde een geheel eigen stijl en is van invloed geweest op het werk van zijn vader op latere leeftijd. Henricus ging daardoor wat losser schilderen. Bij de opening van de tentoonstelling heeft Henricus vrijwel met alle genodigden en vrienden gesproken, alsof het zo moest zijn: ’s nachts overleed hij.
Notitie
Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op de website van het Zaans Museum en is hier met toestemming gereproduceerd.